Kronik anksiyete ile yaşayan insanlar için, gerçekte neye benzediğini başkalarına anlatmak zor olabilir.
Ben bu kaygı bozukluğuna yakalanmış insanlarla konuştum. Birçok kişi anksiyete nin sebepleri olarak bir okul, sınav, ilişki problemi, kariyer değiştirme, yeni bir şehre taşınma, çocukluğunda yaşadığı şiddet, gürültülü bir aile ortamı, toplumda dışlanma veya fiziksel bir kusuru yüzünden alay edilme gibi önemli yaşam değişiklikleri hakkında stresli olma durumundan dem vurdu.
Bunun doğrudan bir ana neden ile endişe duyduğunu düşünüyorlar kök nedenini düzeltirseniz, artık endişelenmeyeceksiniz.
Kronik kaygı benim için böyle hissettirmiyor. Keşke bu kadar basit ve temiz olsaydı.
Kronik anksiyete dağınık ve öngörülemez, aşırı güçlü ve sinsi, fiziksel ve zihinseldir ve zaman zaman beklenmedik bir şekilde zayıflatıcıdır.
Ama bu kelimeler bile söylemeye çalıştığım şeyi tam olarak tanımlamıyor. Kelimeler yeterli olmadığında ne demek istediğimi açıklamak için görsel dile döndüm.
İşte endişenin gerçekte nasıl hissettirdiğini gösteren 4 örnek. Sizde de böyle oluyor mu? yani böyle hissediyor musunuz? Kriz zamanlarınızda. Ve ya bakın bakalım sizde böyle dürtüler oluyor mu oluyorsa siz de kaygı bozukluğuna yakalanmış olabilirsiniz. Bize lütfen Yorum kısmında bu soruların cevabını yazın. Hadi başlayalım.

Aldığın her nefeste göğsünüze bıçak gibi batıyor mu?


Bu bir abartı gibi gelebilir, ancak anksiyete, keskin göğüs ağrıları gibi yoğun fiziksel semptomlarla kendini gösterebilir.

 Hissettiğim en yoğun göğüs ağrısı. Aldığım her nefesle, bir bıçağın keskin noktasının göğsümün içine bastırıldığı hissi veriyor. Bazen dakikalarca sürer. Bazen saatlerce, hatta günlerce sürer.
Yaşadığım diğer fiziksel belirtiler arasında, kalp çarpıntısı, terli avuç içi ve omuzlarımda sürekli bir baskı var.
İlk başta gerginliğin bir masada oturmak ve bütün gün yazmakla ilgili olduğunu düşündüm. Ama sonunda ne kadar endişelendiğime bağlı olarak gerginliğin gelip gideceğini fark ettim.
Hatta beni tamamen kalp krizi geçirdiğime ikna eden endişe kaynaklı panik atak geçirmiştim . ER'ye bir ambulans yolculuğu ve önkolumda sıkışık bir iğne ve iğne hissine neden olan ve sonunda sakinleşene kadar 2 saat süren bir gerginlikle sonuçlandı.
Bunların hiçbiri sadece bir şey için endişe etmiyor gibi değil mi?

Her hareketinizden sonra olumsuz bir yağmur bulutu çöküşü


Endişenin benim için tanımlayıcı özelliklerinden biri de kendi yargılarıdır. Sonsuz bir olumsuzluk akışı yaratan sert, yüksek sesli, inatçı bir ses. Aklım bu döngüye sıkıştığında, bundan kurtulmak zor. Gerçekten zor.
O kadar güçlü ve beklenmedik bir şekilde bana vuruyor ki ağırlığı altında sıkışıp kalmış hissediyorum.
Ne düşündüğünüzü biliyorum: düşüncelerinizi olumlu bir şeye çevirin . İyi olacaksınız. Denedim, inanın bana. Benim için işe yaramıyor.
Yine de, çok fazla pratik ve sabırdan sonra, bu döngüden kurtulmama yardımcı olan birkaç şey var.
İlk adım, olumsuz konuşmanın gerçekleşmekte olduğunu tanımaktır. Çünkü günlerce bu döngülere yakalandığınızda, orada bile olduğunu unutabilirsiniz.
Sonra dikkatim dağılmadan düşüncelerime ve duygularıma odaklanmak için biraz zaman ayırdım. 4-7-8 gibi derin nefes alma teknikleri , olumsuz düşünceleri havaya çıkabileceğim ve neler olup bittiğini düşünebileceğim bir noktaya kadar sessizleştirmeye yardımcı oluyor.
Yardımcı olan bir diğer teknik de günlük tutmaktır . Sadece düşüncelerimi, negatif veya başka şekilde sayfaya dökmek, döngüyü kırmaya yardımcı olabilecek bir serbest bırakma biçimidir.
Bir keresinde oturdum ve dergimin tüm iki sayfasını kendimden ne kadar nefret ettiğimi açıklayan sıfatlarla doldurdum. Endişenin güvenilir yardımcısı olan depresyon, bu vesileyle kesinlikle nefretle depreşiyordu. Eğlenceli değildi, ama çok gerekli bir denemeydi.
Olumlu düşünme benim için işe yaramasa da, pozitif gerçekliğe dayalı düşünme işe yaradı.
Farkı şu şekilde düşünün: Pozitif düşünme, düşüncelerimi mutlu olmak ve neşeli hissetmek ve aşık olmak gibi hayali bir şey yapmak gibi soyut fikirlere dönüştürebilir; Olumlu gerçekliğe dayalı düşünme, düşüncelerimi son zamanlarda yaşadığım somut şeylere dönüştürür, kardeşimin bana verdiği düşünceli doğum günü hediyesi, kariyerimden aldığım memnuniyet hissi ve hafta sonu yazdığım şarkı gibi vs.

Bir sahtekârın normal benliğinizi ele geçirdiği hissi


Endişeli hissettiğimde, genellikle normal kendimin yerini kurnaz bir sahtekârla değiştirdiğini hissediyorum. Sadece sana bakan, ama tamamen başka biri gibi davranan biri çoğunlukla boş bakışlar, kıpır kıpır.
Nereye gittim? Bu anlarda kendime soruyorum.
Vücudumdan bağımsız bir haldeyim. Dışarıdan sahtekârı izliyorum, güçsüz şekilde onunla savaşıp, herkese gerçek beni göstermek için çabalıyorum.  Bu gördüğünüz endişeli, stresli, korkak ve ya saldırgan ve ya suskun kişi ben değilim der gibi.
Anksiyete azıtmaya karar verdi ve sahtekâr davet edilen tek kişiydi. Ne kadar kaba... Ve ne yazık ki yine benliğimi sarıyor.
Anlarda sinir bozucu bir güçsüzlük var, ne kadar çok denesem de gerçek beni çağıramıyorum .
Bu olduğunda, endişem tam gelişmiş saldırı moduna geçiyor ve düşüncelerimi toplamak ve alet çantama dalmak için kendime yer ve zaman vermem gerekiyor. Derin nefes alma, topraklama teknikleri, günlük kaydı, terapi, egzersiz, uyku hijyeni ve iyi yemek yemek vs.
Enerjim varsa, güvendiğim insanlarla konuşmak ya da yakın bir arkadaşımla takılmak ve hikayelerinin ve sorunlarının bir an için zihnimi işgal etmesine izin vermek için çaba harcıyorum.
Sonunda, normal benliğim her zaman tekrar ortaya çıkar ve sahtekârı gözden kaybolur. En azından bir süreliğine, her neyse.

Beyninizde ansızın gerçekleşen bir volkan gibi onulmaz bir patlama hissi



Anksiyeteyi, düşüncelerimi bulanıklaştıran bir beyin sisi olarak tanımlamaya cazip gördüm, ancak beyindeki bir patlama benim için daha doğru görünüyordu.
Anksiyete, beynimi öyle bir kuvvetle vurabilir ki, düşüncelerimi her yöne dağılmış şarapnel parçaları gibi dağıtır. Geriye kalan bir boşluk, dev bir boşluk krateri.
Hiç bir kaygı saldırısının ortasında olabileceğini düşündüğünüz biriyle etkileşime girdiniz mi , gözlerinde boş bir görünüm ya da genel bir yanıt eksikliği olduğunu fark ettiniz mi? Bahse girerim ki, size sorunuza uygun bir cevap vermek isterler, ama o anda zihinleri verecek hiçbir şeyi olmayan bir kraterdir.
Düşünceler o kadar ulaşılmaz hissedebilir ki, diğerler şeylerden duyduğum endişe beynimin boşluğuyla etkileşime girmek zorunda kalmamak için sosyal etkileşimlerden tamamen kaçınıyor. Bazen bu yüzden gerçekten sinirli oluyorum. Ama buna karşı ne kadar mücadele edersem, düşüncelerim o kadar donmuş oluyor.
Peki kendimi nasıl çözerim? Maalesef kolay bir cevap yok. Bu bir zaman meselesi, sabır ve kendimi gevşetmek, düşünmek , zihnim ve bedenim üzerinde temel bir kontrol seviyesine geri dönmek için yer vermek.
Anksiyeteden korunma alet çantamın kullanışlı olması, düşüncelerim hakkında bana perspektif verebilecek bir terapist ve herkesle konuşacak birkaç güvenilir insan bu kontrolü yeniden kazanmama yardımcı oluyor.

Kapanış konuşmam

Umarım bu çizimler size kronik anksiyete ile yaşamın nasıl hissettirdiğine dair daha fazla fikir vermiştir. Bir şey için biraz endişelenmekten çok farklı. Bazen felç olur gibi hissedersiniz.
Umarım, gerçekten neler olup bittiğini daha iyi anlayarak, insanların kronik kaygı ile yaşayan diğer kişiler için için biraz daha empati kurmaya başlayabilmeleri. Onlarla etkileşim kurmak rahatsız etse bile.
Kronik kaygı ile yaşayan insanların, görmezden geldikleri bazı ölümcül kusurlara veya çevrelerindeki herkesi rahatsız etmek için gizli bir arzuya sahip olmadığını unutmayın. Onlar, benim ve benim gibi, anlamadıkları bir şeye maruz kalmakta olan ve onları hazırlıksız yakalayan bir şey bu. Bilinçaltlarıında, paketten çıkarmaya yardıma ihtiyaç duydukları derin bir şey olabilir. Bu tür insanların geçmüşte neler yaşadığını bilemezsiniz. Yine bu tür insanların derin yaraları ve üstesinden gelemedikleri sancıları vardır. Bunu aklınızdan çıkarmayın. Onları yargılamayın. Aynı durum sizlerinde başına gelebilir. Hayat bu kim bilir?
Biraz empati ve destek ile uzun bir yol kat edebilirler.
Yazar:
Steve Barry